"Najważniejsze jest, by gdzieś istniało to, czym się żyło..."

Saint-Exupery

Kiedy pięć lat temu wybierałam się na Jubileuszowy Zjazd Absolwentów z okazji 50-lecia szkoły, ani przez chwilę nie wątpiłam, że będzie udany.

Wspominam - i od nowa przeżywam - chwile życia spędzone w szkole. Są w tych wspomnieniach moi najbliżsi przyjaciele, przeżywane niepokoje i radości (tych było więcej), ambicje. I to ciągłe szukanie odpowiedzi na kilka podstawowych pytań: Kim jesteśmy? Kto się odliczy? Jak wyglądają teraz moi szkolni przyjaciele? Czy się rozpoznamy? Co w życiu jest najważniejsze? A przede wszystkim, czy pozostały w nas te wspaniałe uczucia i zachowania, jakie towarzyszyły nam przez wszystkie lata szkolne?...

I wreszcie oczekiwana chwila nadeszła. Sala wypełniona jest po brzegi. Oto są: Danki, Ewki, Mańki, Hanki, Andrzeje, Wojtki. Na pierwszy rzut oka doroślejsi, poważniejsi. Ale kiedy w namiotach, miejscach spotkań klas zaczęliśmy snuć wspomnienia, wraz z nimi powróciły te dzieciaki sprzed lat, beztroskie, wesołe, pełne polotu i wybujałej fantazji, której nam nie brakowało. Były łzy szczęścia i smutku. Niestety, los nas trochę zdziesiątkował...

Przez te wszystkie lata nastąpiły zmiany. Inny budynek szkolny, korytarze zdobią prace uczniów, trochę cia­sno, ale przyjemnie. Ale od zawsze była to szkoła niezwykła, niezwykli ludzie, zarówno nauczyciele, jak i uczniowie.

Obecna dyrektorka, Anna Maciejowska, jest dobrym organizatorem, kieruje szkołą rozumnie i bezkonflikto­wo, wprowadza zmiany i ulepszenia, aby była to placówka doskonała. Dzięki swoim zaletom szybko zdobyła szacunek kolegów - nauczycieli i sympatię uczniów.

I oto nadszedł czas kolejnego spotkania. Te same myśli, pytania. Przykre jest to, że niektórych profesorów koleżanek i kolegów już nigdy tu nie zobaczymy.

Drodzy Profesorowie: p.p. dyrektorko Jadwigo Lipiec, Mario Rajczykowska, Stanisławie Łyszczarzu, Krzysz­tofie Wielgucie, Tadeuszu Miśkiewiczu; koleżanki i koledzy: Halino, Elu, Urszulo, Asiu, Jacku, Zbyszku, Marianie (przepraszam, że wymieniam tylko tych, którzy byli mi bardziej bliscy) - będziemy myślami z Wami. Nie napijemy się też już nigdy historycznej herbatki pani Malinowskiej.

My cieszmy się nadal naszymi spotkaniami pełnymi czarownych wspomnień ze szkolnej ławy, rajdów, wycie­czek, obozów...

Kochani Przyjaciele! Wierzę w to gorąco, że chociaż jesteśmy o pięć lat starsi ciałem, to duch w nas pozostał młody i silny jak w czasach bytności w murach szkolnych i niejeden jeszcze figiel nam w głowie!

Do zobaczenia!

"Balbina"