Minął złoty czas krzykactwa,

Samozwańczych czas mandatów,

Zioła era Mierosławskich,

Czas eposu tromtadratów!

Naród nie chce już komedyi,

Z snu otrząsa skroń swa bolną.

Ciężkie czasy! groźna chwila!

— Już nam robie głupstw nie wolno.

Ach, a był to czas wesoły,

Czas ów, kiedy lada dudek

Mógł, przywdziawszy orle puchy,

Wichrzyć szary wróbli ludek:

Dziś już znają tych Feniksów

Nawet między dziatwą szkolną,

Każdy woła: „Śmierdzisz dudku!"

— Już nam robić głupstw nie wolno!

Naród z ciężkich snów ocknięty

Skupił ducha w pracy cichej;

Dawne hasło: „Trza coś robić!"

Jak tandetne spełzło szychy;

Ufni w przyszłość kroczym trzeźwi

Drogą naszych prac mozolną,

W jedna tylko wierząc prawdę,

— Że nam robić głupstw nie wolno!

A więc dajcie sobie pokój

Kapitolu gąski szare,

Co gęganiem waszem chcecie

Dni minionych wskrzesić mare;

Próżno! już nas nie skusięie

Piosnką waszą nieudolną;

Czas wasz minął! — bądźcie zdrowe!

— Nam już robić głupstw nie wolno!